چند سال پیش در جریان بازیهای پارالمپیک (المپیک معلولین) در شهر سیاتل آمریکا 9 نفر از شرکت کنندگان دوی 100 متر پشت خط آغاز مسابقه قرار گرفتند. همه این 9 نفر افرادی بودند که ما آنها را عقب مانده ذهنی و جسمی می خوانیم!
آنها با شنیدن صدای تپانچه حرکت کردند؛ بدیهی است که آنها هرگز قادر به دویدن با سرعت نبودند و حتی نمی توانستند به سرعت قدم بردارند! بلکه هر یک به نوبه خود با تلاش فراوان می کوشید تا مسیر مسابقه را طی کرده و برنده مدال پارالمپیک شود!
ناگهان در بین راه، مچ پای یکی از شرکت کنندگان پیچ خورد! این دختر یکی دو تا غلت روی زمین خورد و به گریه افتاد! هشت نفر دیگر صدای گریه او را شنیدند... آنها ایستادند، سپس همه به عقب بازگشتند و به طرف او رفتند! یکی از آنها که مبتلا به سندروم داون (عقب ماندگی شدید جسمی و روانی) بود خم شد و دختر گریان را بوسید و گفت:
آنها با شنیدن صدای تپانچه حرکت کردند؛ بدیهی است که آنها هرگز قادر به دویدن با سرعت نبودند و حتی نمی توانستند به سرعت قدم بردارند! بلکه هر یک به نوبه خود با تلاش فراوان می کوشید تا مسیر مسابقه را طی کرده و برنده مدال پارالمپیک شود!
ناگهان در بین راه، مچ پای یکی از شرکت کنندگان پیچ خورد! این دختر یکی دو تا غلت روی زمین خورد و به گریه افتاد! هشت نفر دیگر صدای گریه او را شنیدند... آنها ایستادند، سپس همه به عقب بازگشتند و به طرف او رفتند! یکی از آنها که مبتلا به سندروم داون (عقب ماندگی شدید جسمی و روانی) بود خم شد و دختر گریان را بوسید و گفت:
این دردت رو تسکین میده!
سپس هر 9 نفر بازو در بازوی هم انداختند و خود را قدم زنان به خط پایان رساندند!! در واقع همه آنها اول شدند...
تمام جمعیت ورزشگاه به پا خاستند و 10 دقیقه برای آنها کف زدند...!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر