شوخی با مجریان و گزارشگران، همیشه برای مردم و مخاطبان رسانه ها جذاب و دلنشین بوده است! درست به همین خاطر هم هست که از سالها پیش، اتفاقا محبوب ترین برنامه های رادیو و تلویزیون همانهایی شدند که به مزاح با مجری ها می پرداختند!
این بار کوجه لوتکا می خواهد از زاویه ای دیگر با تعدادی از مجریان و گزارشگران ورزشی جدید و قدیم، کمی شوخی کند!
این بار کوجه لوتکا می خواهد از زاویه ای دیگر با تعدادی از مجریان و گزارشگران ورزشی جدید و قدیم، کمی شوخی کند!
با تشکر از نودال و امپکس!
شوخی با گزارشگران ورزشی را با " سرهنگ علیرضا علیفر " آغاز می کنیم؛ مرد کهنه کار فوتبال تلویزیون که خودش می گوید ظرف 4 دقیقه به استخدام صدا و سیما درآمده و سطح کیفی کارش هیچ تفاوتی با عادل فردوسی پور و مزدک میرزایی ندارد!
اگر می خواهید علیرضا علیفر را به یاد بیاوید، احتمالا می توانید به آن روزهایی برگردید که او یکی از دو گزارشگر شبکه سوم سیما بود و بنابراین بازی های زیادی به وی می رسید! علیفر هم که کم نمی گذاشت و چند دقیقه آخر هر بازی را اختصاص می داد به تشکر از کلیه عوامل ریز و درشت صدا و سیما که توی آنها، انصافا این دو اصطلاح خوش ترکیب " نودال " و " امپکس " حکایت متفاوتی داشتند!
علیفر البته گیرهای روی اعصاب دیگری هم دارد! فرض کنید که یک گزارشگر عادت داشته باشد به جای واژه مرسوم " کوله بار " از یک کلمه نامتناجس دیگری استفاده کند و به زور ترکیب کذایی " چمدانی از تجربه! " را به خورد بینندگان بدهد! یا بدتر از آن، هر بار برای گزارش خروج توپ از خط عرضی زمین، به جای بهره بردن از کلمه کاملا متداول " اوت" که برخی از گزارشگران آن را با غلظت بچه های لندن (!) تلفظ کرده و گاه به صورت " آووت " به زبان می آورند، از جمله عریض و طویلی مثل " توپ فضای بالای دروازه رو می شکافه و به بیرون می ره " استفاده کند!!
اگر می خواهید علیرضا علیفر را به یاد بیاوید، احتمالا می توانید به آن روزهایی برگردید که او یکی از دو گزارشگر شبکه سوم سیما بود و بنابراین بازی های زیادی به وی می رسید! علیفر هم که کم نمی گذاشت و چند دقیقه آخر هر بازی را اختصاص می داد به تشکر از کلیه عوامل ریز و درشت صدا و سیما که توی آنها، انصافا این دو اصطلاح خوش ترکیب " نودال " و " امپکس " حکایت متفاوتی داشتند!
علیفر البته گیرهای روی اعصاب دیگری هم دارد! فرض کنید که یک گزارشگر عادت داشته باشد به جای واژه مرسوم " کوله بار " از یک کلمه نامتناجس دیگری استفاده کند و به زور ترکیب کذایی " چمدانی از تجربه! " را به خورد بینندگان بدهد! یا بدتر از آن، هر بار برای گزارش خروج توپ از خط عرضی زمین، به جای بهره بردن از کلمه کاملا متداول " اوت" که برخی از گزارشگران آن را با غلظت بچه های لندن (!) تلفظ کرده و گاه به صورت " آووت " به زبان می آورند، از جمله عریض و طویلی مثل " توپ فضای بالای دروازه رو می شکافه و به بیرون می ره " استفاده کند!!
گوشه زمین کار گره می خوره!
اما می رسیم به مبدع ترکیب کاملا غلط " میریم که داشته باشیم " در فن گزارشگری فوتبال در ایران که به نظر می رسد نوعی ترجمه تحت اللفظی از عبارت "We are going to have… " باشد که در زبان انگلیسی نوعی فعل استمراری است و اصلا ترجمه لغت به لغت ندارد!
بله؛ سخن از " بهرام شفیع " است! مردی با صدای گرم که در دهه 60 از سلاطین گزارش فوتبال در تلویزیون بود. او که اجرای برنامه ورزش و مردم برایش فرقی با گزارشگری مسابقات ندارد و در هر دو مورد متکلم وحده است و به هیچ کس اجازه سخن گفتن نمی دهد، بیشتر با ترکیب " اسطقس دار " شناخته می شود که آن سالها در اشاره به ضربات محکم و جاندار از آن سود می برد! خود شفیع می گوید این عبارت را از کفاش محله شان به نام " میرزا ممدلی کفاش " وام گرفته و پس از استفاده مکرر از آن، برای مردم جا انداخته است!
شفیع که تخصص عجیبی در شمردن ثانیه های زمان سپری شده از بازی داشت و معمولا این شمارش را به اعداد غیر رند ختم می کرد (مثلا، سی دقیقه و بیست وشش، بیست و هفت، بیست وهشت و حالا بیست و نه ثانیه از زمان بازی گذشته!)
بهرام شفیع البته تکیه کلام های دیگر هم داشت و مثلا هنگام تراکم بازیکنان به دنبال توپ در یک منطقه، از عبارت " حالا کار اون گوشه زمین گره خورده " سود می برد! این گزارشگر قدیمی و صمیمی فوتبال، هنگام وقوع حمله روی دروازه ها عبارت جالب و عجیب " فرصت برای همه کار " را به زبان می آورد که هنوز روشن نشده است که این " همه کار " یعنی دقیقا چه کار؟!
بله؛ سخن از " بهرام شفیع " است! مردی با صدای گرم که در دهه 60 از سلاطین گزارش فوتبال در تلویزیون بود. او که اجرای برنامه ورزش و مردم برایش فرقی با گزارشگری مسابقات ندارد و در هر دو مورد متکلم وحده است و به هیچ کس اجازه سخن گفتن نمی دهد، بیشتر با ترکیب " اسطقس دار " شناخته می شود که آن سالها در اشاره به ضربات محکم و جاندار از آن سود می برد! خود شفیع می گوید این عبارت را از کفاش محله شان به نام " میرزا ممدلی کفاش " وام گرفته و پس از استفاده مکرر از آن، برای مردم جا انداخته است!
شفیع که تخصص عجیبی در شمردن ثانیه های زمان سپری شده از بازی داشت و معمولا این شمارش را به اعداد غیر رند ختم می کرد (مثلا، سی دقیقه و بیست وشش، بیست و هفت، بیست وهشت و حالا بیست و نه ثانیه از زمان بازی گذشته!)
بهرام شفیع البته تکیه کلام های دیگر هم داشت و مثلا هنگام تراکم بازیکنان به دنبال توپ در یک منطقه، از عبارت " حالا کار اون گوشه زمین گره خورده " سود می برد! این گزارشگر قدیمی و صمیمی فوتبال، هنگام وقوع حمله روی دروازه ها عبارت جالب و عجیب " فرصت برای همه کار " را به زبان می آورد که هنوز روشن نشده است که این " همه کار " یعنی دقیقا چه کار؟!
سوپر گل های آقای باادب!
" مزدک میرزایی " گزارشگر مودب شبکه سوم است که خیلی ها او را بعد از عادل فردوسی پور، نفر دوم این حرفه در شرایط کنونی ارزیابی می کنند! او معمولا با گزارش های جذاب و مهیج خودش به ویژه روی مسابقات خارجی شناخته می شود؛ با این حال ظاهرا از چند سال پیش، مزدک به این فکر افتاده که بدون تکیه کلام، عمر و عمق ماندگاری اش زیاد نخواهد بود و به همین خاطر برای خودش اصطلاحاتی مثل " فوق واکنش " ساخته است! میرزایی از این ترکیب، زمانی استفاده می کند که دروازه بان یک تیم با عکس‌العملی زیبا و حیرت انگیز دروازه اش را نجات داده باشد! او در واقع این ترکیب را جانشین فریاد متداول " Good Save " گزارشگران انگلیسی زبان در چنین شرایطی کرده است!
مزدک از بهره بردن از واژه " سوپر گل " هم لذت می برد، اما اصرار او روی عبارتی مثل " جبهه دوم حمله " یا استفاده مکرر از اصلاح " یه پوشش خوب " چندان دلنشین نیست!
مزدک از بهره بردن از واژه " سوپر گل " هم لذت می برد، اما اصرار او روی عبارتی مثل " جبهه دوم حمله " یا استفاده مکرر از اصلاح " یه پوشش خوب " چندان دلنشین نیست!
گزارشگری که طرفی نمی بندد!
" پیمان یوسفی " شاید آخرین گزارشگر سرشناسی باشد که تا امروز به استخدام صدا و سیما در آمده است؛ یوسفی که اجرا را به گزارش ترجیح می دهد، کاراکتری دوست داشتنی دارد که به ندرت می تواند این صمیمت را به گزارش هایش بکشاند! او در گزارش، متخصص استفاده از کلمات، ترکیبات و جملاتی است که آخرین بار در لغتنامه دهخدا (!) مورد استفاده قرار گرفته و شما می توانید آنها را در سایت این لغتنامه ملاحظه کنید!
پیمان یوسفی کماکان از تکیه کلام آزاردهنده " گو اینکه " استفاده می کند و عبارت کنایی " نشون به اون نشون که " را دم به دقیقه به کار می گیرد!
هیچ گزارشگر دیگری مثل او نمی تواند از اصطلاح " طرفی نمی بندد " برای توصیف ناکام ماندن حملات یک تیم استفاده کند!
پیمان یوسفی کماکان از تکیه کلام آزاردهنده " گو اینکه " استفاده می کند و عبارت کنایی " نشون به اون نشون که " را دم به دقیقه به کار می گیرد!
هیچ گزارشگر دیگری مثل او نمی تواند از اصطلاح " طرفی نمی بندد " برای توصیف ناکام ماندن حملات یک تیم استفاده کند!
در وصف بلبل ورزش!
" عباس بهروان " هم صدای ماندگار است در حوزه گزارشگری فوتبال و خودش نیز چنان این ماجرا را باور دارد که در مصاحبه اخیرش با هفته نامه تماشاگر، از خودش به عنوان " بلبل ورزش " یاد کرده بود!
این گزارشگر اصفهانی که بخش عمده دوران کارش قبل از آن تصادف لعنتی را شامل می شد، متخصص استفاده از جملات محاوره ای یا افعال کامل و نشکسته بود؛ مثل " حالا این بازیکن از اون طرف زمین حرکت می کند و می آید، می زند به دل مدافعان تیم مقابل! "
بهروان همچنین در استفاده از آن جمله کذایی " از زیر پاهای بازیکن حریف تونل باز می کند! " هم مرتکب اشتباهات جالب می شد!
این گزارشگر اصفهانی که بخش عمده دوران کارش قبل از آن تصادف لعنتی را شامل می شد، متخصص استفاده از جملات محاوره ای یا افعال کامل و نشکسته بود؛ مثل " حالا این بازیکن از اون طرف زمین حرکت می کند و می آید، می زند به دل مدافعان تیم مقابل! "
بهروان همچنین در استفاده از آن جمله کذایی " از زیر پاهای بازیکن حریف تونل باز می کند! " هم مرتکب اشتباهات جالب می شد!
مسئول کل زیرنویس ها!
در مورد " جواد خیابانی " حرف زیاد است، اما اینجا هم فقط به همان " که انصافا " گفتن های او بسنده می کنیم که دستمایه رد و بدل کردن یک بلوتوث بین مردم هم شد!
خیابانی که به شدت به استفاده از قید " واقعا " و ترکیب " می تونم بگم " علاقه دارد، خودش را در مورد هر زیرنویسی متعهد می داند و معمولا به کلیه زیرنویس ها و جملاتی که روی تصویر ظاهر می شود واکنش نشان می دهد و آنها را می خواند!
خیابانی که به شدت به استفاده از قید " واقعا " و ترکیب " می تونم بگم " علاقه دارد، خودش را در مورد هر زیرنویسی متعهد می داند و معمولا به کلیه زیرنویس ها و جملاتی که روی تصویر ظاهر می شود واکنش نشان می دهد و آنها را می خواند!
چه می کنه این...!
" عادل فردوسی پور " اما، احتمالا با علم به اینکه استفاده از تکیه کلام، معمولا یک ضعف برای سخنوران به حساب می آید، در این زمینه خیلی خودش را کنترل کرده استا، اما همان یک موردی که وی به عنوان کلام رایج خودش در پاره ای از مواقع از آن استفاده می کند، خیلی گل کرده و بین مردم و حتی پیامهای بازرگانی هم با اقبال روبه رو شده است!
" چه می کنه " تکیه کلامی بود که فردوسی پور با آن شناخته می شد و این اواخر یک بار در جام ملتهای آسیا، جواد خیابانی با ذکر منبع (!) از آن استفاده کرد و گفت:
" چه می کنه " تکیه کلامی بود که فردوسی پور با آن شناخته می شد و این اواخر یک بار در جام ملتهای آسیا، جواد خیابانی با ذکر منبع (!) از آن استفاده کرد و گفت:
به قول عادل چه می کنه این تیم ملی ایران!
فردوسی پور که البته 11 سال است عادت دارد بعد از پخش هر آیتم در برنامه نود با حرف اضافه " خوب " به اجرایش برگردد، در حین گزارش مسابقات فوتبال علاقه شدیدی به " لب خوانی " از خودش نشان می دهد و معمولا زمزمه های بازیکنان یا داوران را، حتی اگر مشتمل بر الفاظ ناخوشایندی باشد به نحوی به مخاطب انتقال می دهد!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر