به سختی خودش را از تاکسی بیرون می کشد؛ دو نفر پیاده می شوند تا به او کمک کنند! زیرچشمی نگاهشان می کند...
ببخشید! شرمنده‌ام... باعث زحمت شدم...!
با گفتن این جمله ها روی ویلچیرش می نشیند و با قدرت، چرخ ها را می گرداند؛ می خواهد به پیاده رو برود اما از پل خبری نیست! چرخ را می چرخاند و در عرض خیابان به جلو می راند...
سربالایی خیابان به بازوهایش فشار می آورد؛ به پل می رسد... عرض پل بسیار باریک است و ویلچر عبور نمی کند! طول خیابان را بالا می راند تا به پل بعدی برسد...
بخشی از پل آهنی نیاز به تعمیر دارد! یکی از چرخ های ویلچیر داخل میله های شکسته پل گیر می کند... چند نفر می بینند و به کمکش می آیند...
ببخشید! شرمنده ام... باعث زحمت شدم...!
حالا به پیاده رو رسیده و مقابل درب ورودی ساختمان، پنج پله انتظارش را می کشند! تقلا می کند تا از پله ها بالا رود، اما چرخ های بزرگ ویلچیر طاقت فشار را ندارد... نزدیک است واژگون شود که دو عابر سر می رسند و دو سمت ویلچرش را می گیرند و او را بالا می برند...
شرمنده‌ام! ببخشید... باعث زحمت شدم...!
و داخل ساختمان باید به طبقه دوم برود و...
تردد معلولان در سطح شهر، قصه پرغصه ای است که در لابه لای وعده های مدیران شهری گم شده است! روز معلولان که سر می رسد خیلی ها کف می زنند و هورا می کشند و از اجرای حمایتهای مالی و معنوی می گویند، اما همیشه پای حمایت از معلولان می لنگند...!
هر سال از مناسب سازی فضای شهری برای معلولان، از نابینایان گرفته تا ناشنوایان و معلولان جسمی ـ حرکتی خبرهایی می رسد، اما شهرها وسیع تر از آن هستند که اصلاح چند کوچه و خیابان دردی از معلولان دوا کند...
پیاده روهای ناامن و سنگلاخی... نبود پل های ایمن... وجود مانع و نیز نبود وسایل حمل‌ونقل ویژه معلولان، بسیاری از آنها را با وجود داشتن استعداد تعامل اجتماعی، منزوی کرده است!
ببخشید! شرمنده‌ام... باعث زحمت شدم...!
با گفتن این جمله ها روی ویلچیرش می نشیند و با قدرت، چرخ ها را می گرداند؛ می خواهد به پیاده رو برود اما از پل خبری نیست! چرخ را می چرخاند و در عرض خیابان به جلو می راند...
سربالایی خیابان به بازوهایش فشار می آورد؛ به پل می رسد... عرض پل بسیار باریک است و ویلچر عبور نمی کند! طول خیابان را بالا می راند تا به پل بعدی برسد...
بخشی از پل آهنی نیاز به تعمیر دارد! یکی از چرخ های ویلچیر داخل میله های شکسته پل گیر می کند... چند نفر می بینند و به کمکش می آیند...
ببخشید! شرمنده ام... باعث زحمت شدم...!
حالا به پیاده رو رسیده و مقابل درب ورودی ساختمان، پنج پله انتظارش را می کشند! تقلا می کند تا از پله ها بالا رود، اما چرخ های بزرگ ویلچیر طاقت فشار را ندارد... نزدیک است واژگون شود که دو عابر سر می رسند و دو سمت ویلچرش را می گیرند و او را بالا می برند...
شرمنده‌ام! ببخشید... باعث زحمت شدم...!
و داخل ساختمان باید به طبقه دوم برود و...
تردد معلولان در سطح شهر، قصه پرغصه ای است که در لابه لای وعده های مدیران شهری گم شده است! روز معلولان که سر می رسد خیلی ها کف می زنند و هورا می کشند و از اجرای حمایتهای مالی و معنوی می گویند، اما همیشه پای حمایت از معلولان می لنگند...!
هر سال از مناسب سازی فضای شهری برای معلولان، از نابینایان گرفته تا ناشنوایان و معلولان جسمی ـ حرکتی خبرهایی می رسد، اما شهرها وسیع تر از آن هستند که اصلاح چند کوچه و خیابان دردی از معلولان دوا کند...
پیاده روهای ناامن و سنگلاخی... نبود پل های ایمن... وجود مانع و نیز نبود وسایل حمل‌ونقل ویژه معلولان، بسیاری از آنها را با وجود داشتن استعداد تعامل اجتماعی، منزوی کرده است!
در بسیاری از کشورها برای عبور و مرور راحت معلولان، چراغهای راهنمایی مخصوص تعبیه شده و کلید این چراغها در ارتفاعی نصب شده اند که معلول بتواند براحتی آن را از روی صندلی چرخدار کنترل کرده و با امنیت از عرض خیابان بگذرد! همچنین وجود علائم برجسته در ابتدای خط کشی خیابانها، ایستگاههای اتوبوس، پارکها و اماکن عمومی می تواند تا حدود زیادی نابینایان را راهنمایی و کمک کند، اما در ایران گویا فقط حقوق معلولان در همایش ها و مراسم نمادین، در روزی مثل 12 آذر امسال که روز معلول نامگذاری شده است خلاصه می شود!!
تا فردا که حقوق معلولان و وعده های مسوولان از سهمیه استخدام در مراکز دولتی تا رفاه و امنیت تردد در شهرها فراموش شود...
تا فردا که حقوق معلولان و وعده های مسوولان از سهمیه استخدام در مراکز دولتی تا رفاه و امنیت تردد در شهرها فراموش شود...
به راستی چه کسی باید شرمنده باشد؟!!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر